“Soms moet je tot het einde van de wereld wandelen om thuis te komen bij jezelf.”

Margo Volkaerts is oud-leerling van Don Bosco Haacht en ging samen met andere jongeren op trektocht van Santiago de Compostela naar Finisterre.

Een sprong in het onbekende

Margo twijfelde niet toen ze via Smartschool een mail kreeg van Bosco Base over de trektocht Hasta La Pista. Haar opa had ooit het pad naar Santiago gelopen. Zij wilde zijn tocht verderzetten, tot aan Finisterre. “Wandelen ligt eigenlijk buiten mijn comfortzone, maar ik schreef meteen mijn motivatiebrief. Ik kende niemand van de groep, maar ik ben sociaal… dus dat zou wel goed komen.”

Wandelschoenen aan – voorbereid of niet

Sportieve voorbereiding? Niet echt. “Mijn papa zei dat ik misschien beter wat zou trainen… maar dat heb ik niet gedaan,” lacht ze. Er was wel een voorbereidingsdag waarop de groep elkaar voor het eerst ontmoette. En gelukkig bleek haar basisconditie voldoende. “Ik had geen blaren, maar die hoogtemeters… mijn kuiten hebben wel afgezien. Muziek en fijne gesprekken onderweg maakten veel goed.”

Een warme groep

Margo was de jongste deelnemer en vond dat in het begin best spannend. Maar die drempel verdween snel. De anderen waren animator, leerkracht of actief in de jeugdhulp – allemaal mensen die vanuit dezelfde zorgzame mindset vertrokken. Zelf is Margo animator bij Sporta-kampen en zit ze in haar eerste jaar toegepaste psychologie. “We hadden meteen gespreksstof genoeg. Iedereen wilde jongeren helpen, die drijfveer verbond ons.”

Ook de Don Boscospirit was duidelijk voelbaar: elkaar dragen, letterlijk en figuurlijk. “Als iemand het moeilijk had, dan verdeelden we gewoon wat gewicht uit de rugzak. We groeiden snel naar elkaar toe.”

Tijdens de tocht kreeg de groep droevig nieuws: een instructor van Bosco Base was overleden. “Dat kwam hard binnen. We namen tijd om stil te staan, deelden een lied en een gedicht en knuffelden elkaar.”

Don Boscopspirit

Margo kijkt warm terug op haar jaren in Don Bosco Haacht. “Ik had het op persoonlijk vlak soms moeilijk en studeren lukte daardoor niet altijd. Maar ze zagen wie ik was, niet alleen mijn punten. De begeleiding van de leerkrachten heeft me echt geholpen.” Tijdens de trektocht kwam Don Bosco opnieuw op haar pad: een verblijf in het Don Boscohuis in Santiago, een klein kerkje onderweg met een portret van Don Bosco… kleine toevalligheden die veel betekenis kregen.

Buen Camino

Op de camino ontmoet je telkens nieuwe mensen, allemaal met hun eigen verhaal. “Je wenst elkaar ‘buen camino’ en voelt meteen een soort verbondenheid, zelfs al ken je elkaar niet.” De ervaring smaakte naar meer: “Ik zou heel graag de Portugese camino wandelen. Iedereen zegt dat die route prachtig is.”

Stap voor stap groeien

De tocht bracht Margo dichter bij zichzelf. De rust, het landschap en de gesprekken maakten ruimte om na te denken. “Ik ben 18, dat is zo’n kantelmoment in je leven, er komt veel op me af. Het voelde goed om even op pauze te duwen en te reflecteren over wie ik ben en welke waarden ik belangrijk vind.” Elke dag stond er in het tochtboekje een levensvraag om over te mijmeren. Ze schreef haar reflecties na afloop neer. Het heeft haar verbaasd wat er mogelijk is als je een paar dagen uit je dagelijkse structuur stapt. “Ik schrok van de impact van de trektocht.”

Hand in hand naar het einde van de wereld

De laatste etappe stapte de groep hand in hand richting Finisterre. “Een prachtig moment. We leefden daar vijf dagen naartoe.” vertelt Margo. De mist hing laag over de zee. De horizon vervaagde. “Het voelde echt alsof je aan het einde van de wereld stond. Ik snap waarom mensen vroeger dachten dat de aarde daar ophield.”