“Bij Don Bosco leerde ik om gewoon vertrouwen te hebben in het leven”

Met een vlag met een stadsmus erop als symbool voor de Leuvense wijkspeelpleinen en een baseballbat als symbool voor hun favoriete activiteit, blikt Marco Ringoet terug op de levenservaring die hij bij Don Bosco opdeed. 

“Op mijn zestiende maakte ik een serieuze kentering mee. Niet alleen scheidden mijn ouders, maar ik lag ook drie maanden lang met legionella in het ziekenhuis. De dokters zeiden dat ze niets meer konden doen en dat het van mijn levenswil zou afhangen of ik het zou halen. Al bleek die gelukkig sterk genoeg”, begint Marco. “In diezelfde periode leerde ik ook het speelplein kennen. Die ervaringen leerden me dat ik het moest aandurven om kansen gewoon te grijpen als ze zich voordeden.”

Onvoorwaardelijke steun 

Want kansen geven en krijgen, dat typeert de Don Boscomentaliteit, volgens Marco: “Ken je dat verhaal van Don Bosco die ging wandelen met jongeren uit de gevangenis? Die keerden ’s avonds terug, in plaats van te ontsnappen. Dat is een goed bewijs dat je in mensen moet blijven geloven, ook als ze fouten maken. Want fouten maken mag, zolang je er maar uit leert.” Al is Marco zelf altijd heel braaf geweest, lacht hij: “Ik wilde op een goed blaadje staan bij iedereen. Het stoutste wat ik heb gedaan, was ‘belleketrek’ spelen tot de wijkagent voor onze deur stond.” 

En de wijkwerking, die kende Marco goed. Nadat hij op de Don Boscoschool in Haacht kennismaakte met de speelpleinanimatie, kwam hij tijdens een stage terecht bij de wijkspeelpleinen in Leuven. “Daar ben ik vier jaar coördinator geweest, maar ook daarna ben ik bij de werking van de Jeugddienst betrokken gebleven. Nog steeds gaan we ieder jaar op weekend met de mensen die in die tijd hoofdanimator waren”, licht hij toe. “Maar ook de mensen die ik al jaren niet meer gezien heb, zouden nu nog voor me klaarstaan.”

Overbodige leider 

“De vriendschap, dat is inderdaad waarvoor mensen zo lang bij Don Bosco blijven. Zelfs met mensen die je niet kent, probeer je een gemeenschappelijk doel te bereiken. Veel jongeren worden bij Don Bosco voor het eerst als echte volwassenen beschouwd, maar je moet hen vertrouwen durven te geven”, besluit Marco.“Ik vond een project pas geslaagd als ik als leider niet meer nodig was, en aan die levensles heb ik later veel gehad toen ik zelfstandige was. Zonder Don Bosco was ik niet dezelfde persoon geweest.”

“Ik heb jobs geweigerd om coördinator te kunnen blijven. Ik heb mijn studies sociale readaptatiewetenschappen gecombineerd met interimwerk om te kunnen blijven studeren”, legt hij uit. “Ik geloof er dan ook heilig in dat je er bij elke tegenslag voor kan kiezen om het positieve mee te nemen en weer verder te gaan.”

Spotlights 

“En dat kan alleen maar als je af en toe uit je comfortzone treedt. Zo herinner ik mij een ‘voyage  mystère’, een rondreis waar de animatoren niets van afwisten. Vlak voor vertrek staken we een show in elkaar met alle wijkspeelpleinen, omdat we ook zouden optreden in een van de Don Boscohuizen onderweg”, gaat Marco verder. “Wat de animatoren niet wisten, was dat hun ouders ook in de zaal zouden zitten. We hadden de spots zelfs zo opgezet dat ze niet in de zaal konden kijken.  Hoeveel ouders zijn ons die avond niet komen vertellen dat ze niet konden geloven dat hun kind zo was opengebloeid. Als je zulke dingen hoort, dan weet je waar je het voor doet.”