“Niet door het reizen,
maar door het speelplein
werd mijn wereld veel groter.”

Hoewel Klaartje Theunis het typische traject van animator tot instructor doorliep, bleef ze langer dan gemiddeld bij Don Bosco plakken. Een bewuste keuze was het niet, maar zolang ze bij Don Bosco haar ding kon blijven doen, had ze ook geen reden om te vertrekken. En zo belandde ze, tegen de verwachtingen in, in de zorg in plaats van in het jeugdwerk.

“Ik heb als jongere misschien niet veel gereisd, maar ik heb wel alle lagen van de bevolking ontmoet”, zegt Klaartje. “Op het speelplein word je geconfronteerd met verschillen tussen mensen, maar leer je daar ook mee omgaan. Dus ging ik rechten studeren om jeugdrechter te kunnen worden. Mijn promotor had daar bedenkingen bij en waarschuwde me dat zo’n beschouwelijke functie te frustrerend zou zijn voor mij.”

“Met mijn stage in de Kazemat, een opvangtehuis voor jongvolwassenen in Genk, nog in mijn achterhoofd trok ik naar de andere kant van het land om in Oostende een crisisopvang op te starten. Tijdens mijn stage leefde ik vier maanden in het klooster op hetzelfde terrein als het opvangtehuis, en tijdens die eerste werkervaring belandde ik – toevallig of niet – opnieuw naast een klooster”, vertelt Klaartje.

Engagement opnemen

Toch was dat voor anderen wellicht gekker dan voor haar. “Geloof heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in ons leven en in de opvoeding van onze kinderen”, legt Klaartje uit. “Onze drie dochters schrikken er bijvoorbeeld van dat andere jongeren hun Bijbel niet beter kennen. We hebben hen altijd voorgelezen voor het slapengaan, en soms waren dat bijvoorbeeld adventsverhalen. Zo hebben we hen geleerd om zichzelf ten dienste te stellen van anderen, zonder dat daar iets tegenover moet staan.”

“Don Bosco heeft ons zoveel geleerd. Als primus inter pares stond hij niet boven, maar midden in de groep. Dat probeer ik in mijn huidige leidinggevende functie ook toe te passen.” Al leerde Klaartje nog veel meer: “Omgaan met verantwoordelijkheid, communiceren met mensen. Mensen kansen blijven geven en elke reden aangrijpen om te feesten. Maar ook jezelf niet te serieus nemen”, voegt ze toe.

Respect en roze handschoenen

“Zo herinner ik me dat een van onze kameraden bleef opscheppen dat zijn familie het beste ijssalon in Lommel en omstreken had. Dat moesten wij natuurlijk zelf uittesten. Alleen deden we dat verkleed als zusters. Toen we daar zo aankwamen, schaamde onze vriend zich rot, maar hadden wij de tijd van ons leven. Respect voor zusters, trouwens, want zo’n kapje is keiheet!” lacht Klaartje.

Ook de organisatie van Euroforum, een kamp voor wel duizend jongeren uit heel Europa, bracht Klaartje respect bij. Voor schoonmaakpersoneel, deze keer. “De voorbereiding van Euroforum moet minstens twee jaar en meer dan honderd mensen in heel Vlaanderen gevraagd hebben”, zegt Klaartje. “Mijn vriendin en ik waren verantwoordelijk voor het sanitair. Ik zie ons nog zo over het terrein lopen, met ons poetsgerief mee en onze roze handschoenen aan.” Ze besluit: “Nee, diploma’s zijn voor mij niet belangrijk, want eigenlijk is iedereen gewoon gelijk.”

“Mijn vrienden wilden me Clara noemen, omdat ze Klaartje te kinderlijk vonden. Ik had toen nooit mogen zeggen dat die naam me aan een koe deed denken. Sinds ik ook nog eens trouwde in Grazen en verhuisde naar de Koestraat krijg ik alleen NOG maar koeien cadeau!”