“Stilaan begin ik de Don Boscomentaliteit ook in mijn kinderen te herkennen”

Katrien Gruyters’ carrière bij Don Bosco begon nadat ze haar thesis over internationaal inclusief onderwijs afrondde. Gebeten door de vele kansen om van de wijde wereld te proeven, kwam ze – uiteraard – eerst bij de internationale vrijwilligerswerking van Don Bosco, en tien jaar later in de Raad van Bestuur terecht: “Ik ben zo doordrongen van de pedagogie van Don Bosco dat ik niet anders kon dan me er opnieuw voor te engageren.”

“Net als zoveel Limburgers ben ik na mijn studies in Leuven blijven plakken”, begint Katrien. “Tijdens het solliciteren naar internationale vacatures kwam ik bij Don Bosco terecht, maar ik had er nog nooit van gehoord. Eens ik bij de salesianen terechtkwam, heb ik mijn ideeën over samenleven met een geloofsgemeenschap toch moeten bijstellen.”

Salesiaanse opvoeding

“De pauzes brachten de collega’s en de paters samen door. Veel belangrijke momenten, zoals het overlijden van mijn moeder, heb ik met hen gedeeld, en daarbij kon ik telkens op begrip rekenen. We hebben samen gelachen en gehuild, en daar hou ik nog steeds heel warme gevoelens aan over”, blikt Katrien terug. “Mijn man en ik kiezen er nu bewust voor om onze kinderen in die christelijke traditie op te voeden. Zo zijn ze alle drie gedoopt door een salesiaan.” Maar hoe vertaalt zich dat concreet in de opvoeding?

“Je moet je natuurlijk afvragen hoe je dat pedagogische kader van Don Bosco kunt toepassen op belangrijke momenten”, legt Katrien uit. “Dat zit ‘m in kleine dingen, zoals de verhalen die we onze kinderen vertellen of de kaarsjes die we geregeld branden in de kerk. Ik geloof heel erg in het lead one step from behind-principe, en probeer daarom zoveel mogelijk met mijn kinderen in dialoog te gaan.”

Ervaringen doorgeven

Uit het gesprek wordt duidelijk dat Katrien een pedagoog in hart en nieren is. “Het was een bewuste keuze om na mijn studies Pedagogie werk te zoeken in het jeugdwerk. Zo kwam ik bij het Don Bosco Youth-net terecht, waar ik eigenlijk vraag en aanbod van vrijwilligerswerk moest matchen.” Al ging dat niet altijd zo vlot, verklapt ze: “Mijn eerste intercontinentale vlucht was een fiasco. Van vertragingen over gemiste aansluitingen tot vastzitten in een of andere Ethiopisch transithotel, en toch was ook dat een heel waardevolle ervaring.”

Nu geeft Katrien deeltijds les in de opleiding Orthopedagogie, en ook daar haalt ze nog regelmatig voorbeelden uit haar periode bij Don Bosco aan. “Ik leerde zelf dat je eigen referentiekader niet het enige is. Wat wij als atypisch gedrag beschouwen, is in een andere cultuur misschien wel heel normaal”, verklaart ze. “Om maar een voorbeeld te noemen: met je handen eten. Ik herinner mij een project waarbij mijn man ons achterna reisde en op z’n eerste avond een typische Afrikaanse maaltijd kreeg. Ik was het intussen zo gewoon om die in mijn handen tot een bolletje te rollen, maar mijn man vroeg zich lachend af wat er met mijn manieren was gebeurd.”

Breng de bubbels!

Alles bij elkaar herinnert Katrien zich vooral de vele feestgelegenheden. “Ja, die werden optimaal benut! Toen ik bijvoorbeeld hoorde dat een lijvig dossier tegen alle verwachtingen in toch Europese subsidies zou krijgen, heb ik mijn reisgezelschap meteen op bubbels getrakteerd. Of het toeval was dat we toen net op reis waren in de buurt van Turijn, de bakermat van Don Bosco? Misschien”, besluit ze glimlachend.