"Bij Don Bosco werd je gestimuleerd om je grenzen te verleggen."

We ontmoeten David Nauwelaers op The Gathering, zijn paintball- en lasershootdomein. Wat begon met iemand die hem zei: “Je durft niet”, maakt 25 jaar later nog elke dag kinderen gelukkig. “Da’s de spirit van Don Bosco die er nog altijd in zit”, volgens David.

“We wilden met een van de wijkspeelpleinen gaan paintballen”, begint David. “Maar toen we zagen hoe schandalig duur dat was, bedachten we dat we voor hetzelfde geld het materiaal beter zelf konden aankopen. Dat ik het ook nu nog zo belangrijk vind om met kinderen bezig te zijn en ervoor te zorgen dat ze zich amuseren, is een overblijfsel van mijn tijd bij de wijkspeelpleinen van Don Bosco.”

Van drama naar droomvrouw

Al had het niet veel gescheeld of David was na zijn eerste week op het speelplein alweer vertrokken. “Mijn kameraad had me beloofd ergens een vakantiejob te versieren waarmee ik genoeg geld zou verdienen om een reis naar Japan te kunnen maken”, vertelt hij. “Alle plekken bleken al ingenomen, dus gingen we op de wijkspeelpleinen werken. Die brachten natuurlijk minder op, maar ik had niets anders te doen, dus ben ik toch gegaan.”

“Die eerste week was een compleet drama”, gaat hij verder. “Ik stond op een van de zwaarste wijkspeelpleinen, had niet veel aan mijn medeanimatoren, er werd ingebroken in ons lokaal én mijn grootmoeder overleed. Bovendien kreeg ik op de eindevaluatie van die week nog eens de volle laag. Ik was echt van plan om te stoppen, maar wilde mijn kameraad niet laten zitten. Die ging de tweede week meekomen. Die tweede week heb ik gelukkig mijn draai gevonden, en heb ik zelfs mijn toekomstige vrouw ontmoet”, lacht David.

Billen bloot

“Het was keihard aan het regenen, we hadden veel volk, maar ons lokaal was helemaal gesloopt na een inbraak”, herinnert David zich. “Ik had een zwaar trektouw mee, en besloot het rooster van de verwarming als slee te gebruiken. Wij hebben ons een hele dag geamuseerd in de modder, maar de stad kon er niet mee lachen dat ik de verwarming had beschadigd.”

“Een andere dag kwam een van de kinderen me vragen om ‘Jezeke’ te spelen. Ik had geen idee wat dat was, maar antwoordde dat we dat misschien aan het einde van de week nog konden doen. Intussen vroeg ik mijn medeanimatoren of ze het spel kenden, en jawel: het bleek een spel te zijn waarbij ze iemand met twee armen vastbinden aan een paal in het midden van het plein, en z’n broek aftrekken. Toen heb ik toch even mijn hachje gered!”

“Ik heb thuis dozen vol t-shirts staan die telkens speciale herinneringen oproepen. Noem het sentimentele waarde, maar ik kan ze maar niet wegdoen.”

Levensles

“Ik snap wel dat het speelplein niet voor iedereen is”, legt David uit. “Je moet er bepaalde vaardigheden aanleren om er te overleven. Die vaardigheden zet ik nu nog elke dag in, of het nu gaat om planningen maken, vertrouwen opbouwen of conflicten oplossen.” Al kwam hij zichzelf ook een paar keer tegen. “Als ik een plan in mijn hoofd had, moest dat ook zo uitgevoerd worden. Tot mijn groep van medeorganisatoren tegen me zei: ‘Als je alles alleen wilt doen, doe dat dan maar.’ Dat je een groep moet kunnen leiden, maar dat je hen daarvoor wel eerst mee moet hebben, is een van de belangrijkste levenslessen die ik bij Don Bosco leerde.”